Со полни дробови, со полни очи, авторката со оваа збирка небаре сакала сета таа убавина да ја понесе со себе на некое друго место, на некое друго патување. Височините на Атос, морето, плажите, небото како метафора на слободате, на бескрајот, но и какоможно идно прибежиште. Песни полни со мирис на пролетни утра и будењето во нив. Да, радоста на будењето наспроти фактот дека еден ден нема да се разбудиме. Песни за помиреноста со извесноста, за болничките несоници. Особено се силни оние во кои доминира љубовта. Љубовта кон саканиот, но и кон светот несовршен, кон блиските, но и кон целото човештво. „Имам љубов за во вечноста,/ доволна во сегашноста, блиска/ од минатото“ (од песната „Ооо, љубави“). Велат дека добрите четива се читаат во еден здив. Ова, напротив, се чита дозирано, со долги паузи после неколку песни – затоа што мава, гори, гризе од искреност до болка. Книга што ја раскопува утробата и тера на преиспитување. Книга што ќе го победи времето.

Јовица Ивановски