Едно лето со Монтењ

„Долго време се прашував дали ќе се одважам да го цитирам многу непристојниот заклучок во Есеите, од страв да не навредам нечии чувствителни уши. Но штом тоа го кажал Монтењ, од каде ми право да не го кажам повторно? Ајде тогаш, бидејќи ова е последна можност за тоа: „Езоп, тој голем човек, го видел својот господар како мокри додека се шетал. Што е ова, извикал, ќе треба ли ние да сереме трчајќи? Да си го штедиме времето, иако ни останува уште многу неискористено и лошо употребено.” Цела една филозофија на животот е содржана на овој начин во неколку силно впечатливи зборови. Луѓето во ренесансата не водеа толку сметка за однесувањето како нас и отворено го кажуваа она што го мислеа. Последната глава од Есеите, „За искуството“, ја изложува конечната мудрост на Монтењ, честопати поврзувана со епикурејството. Да му посветуваме доволно време на живеењето; да се однесуваме во согласност со природата; да уживаме во сегашниот миг; во ништо да не избрзуваме.“

Во четириесет глави Антоан Компањон нѐ поканува да присуствуваме во откривањето на еден поинаков, летен и закрепнувачки Монтењ: почнувајќи од поимот на активен јавен живот па сѐ до престолот на светот, минувајќи преку разговорот, пријателството или образованието, изгубеното време па дури и многубројните дополнувања. Тој истовремено ја прикажува историската важност на Есеите и нивното сегашно значење.