Го добив Бога, се изгубив себе. Назад? Тешко. Световите во кои престојувам не се ниту национални ниту планетарни, туку галактички. Сѐ под тоа е избледнато. Култура, уметност, што беше тоа? Сон, мираж, душевно бладање во полусон. Жал ми е за световите што одумираат, сеедно колку плитки и безначајни. Жал за љубовите кои тонат во заборав. Има ли зборови да ја опфатат љубовта за животот? Има ли зборови да ја содржат тагата за светот кој заминува во безначајност?