Марк Нгијен, инженер кој работи за Армијата на САД, никогаш не се интересирал за своето минато. Но, кога неговата адоптивна мајка умира и кога неговата жена му открива дека е бремена нема друг избор освен да ја разоткрие тајната на своето потекло.

Од Бостон до Хо Ши Мин-Вил, од Лос Анџелес до Монтреал, Марк го минува, но сега, во обратна насока, животниoт пат којшто е зацртан за него и „кој знае што прави“, како што изјавува, неговиот адоптивен татко.

На 24 јуни, на денот на неговиот триесет и осми роденден, на аеродромот во Монтреал, тој има средба со тајната на своето постоење.

Во овој интимен трилер, лирската проза на авторката побудува едно размислување за идентититот и наследството.

„Смоква“ е досега најкомплексниот и најзрел роман на Војновиќ, значително поинтимен, фокусиран на судбината на три генерации од едно семејство, битно обележан со некогашната заедничка држава и со нејзиниот распад.

Како и сите претходни романи, така и овој ги надминува границите на матичната словенечка книжевност, првенствено поради темите со кои се занимава, поради јазикот со кој се служи и поради сместеноста на фабулата, но и поради преокупацијата со прашањето на идентитетот и на неговото создавање.

„Смоква“ врие од силни, но прикриени емоции, а од сочниот и презреан медитерански плод, кој пука по шевовите, капе семејната сага во која се преплетуваат судбини, љубови, неостварени желби и суровите реалности од нашите животи.

За овој роман авторот по трет пат ја доби наградата „Кресник“ во Словенија.

„Брилијантна, одлично осмислена хичкоковска приказна со висок фактор на морничавост“.

Хафингтон пост

„Се мислам да ставам крај почнува со тоа како безимената нараторка и нејзиното момче тргаат на пат со цел да се сретнат со родителите на момчето на една изолирана фарма, за да се претвори во вознемирувачко преиспитување на идентитетот, каењето и копнежот. Страшно до уживање“.

Д Глоуб и мејл

„Ова е најхрабриот и најоригиналниот книжевен трилер во поново време“.

Чикаго трибјун

„Се мислам да ставам крај е ингениозно извитоперено кошмарно патешествие низ кревката психа на двајца млади љубовници. Мој тип на забава!“

Чарли Кауфман, режисер, сценарист и продуцент, автор на „Да се биде Џон Малкович“, „Адаптација“ и „Вечниот сјај на беспрекорниот ум“.

„Овие раскази можат слободно да се именуваат како микрораскази. Кратки, секавични, налик на едноминутните новели на Иштван Еркењ и приказните на Хармс, Господинов успева да вметне максимум информација во минимум јазичен простор.

Ниту еден од овие стотина раскази не е здодевен, изнасилен, банален или „залудно испукан куршум“. Варираат според темите што ги покриваат. Присутни се и мноштво моменти на таканаречената ониричка фантастика (фантастика на сонот), темата на животот и смртта споени во новата поетска фантастика, па сè до сликите од детството кои истовремено и иницираат носталгија и нè оставаат замислени за тоа каде се изгуби невиноста на животот.

Самиот Господинов верува дека во време кога веќе не постојат големи нарации во книжевноста, а долгите говори се сведуваат на кафанско дрдорење или малограѓански озборувања, една ваква книга е повеќе од потребна за да ни овозможи да го искомбинираме литературниот вкус и уметничкиот слободен термин во секојдневниот набиен распоред на работа и тривијални обврски.

Овие микрораскази се совршена лектира додека го чекаме утринскиот автобус, додека чекаме да нè повикаат на шалтер во банка и додека ја чекаме девојката или дечкото во преполното кафуле. Совршена книга за кратки медитации“.

Душко Крстевски

„Шлинк беше и остана автор за читатели кои сакаат интелигентно раскажани приказни. Таквите читатели нема да бидат разочарани од Олга“.

Tages-Anzeiger, Zurich

„Во овој возбудлива роман Бернхард Шлинк ги оживува последните траги на една неисполнета љубов, со неговиот препознатлив печат – софистицираната носталгија“.

Le Nouvel Observateur

„Со овој роман авторот на бестселерот „Читачот“ им оддава признание на сите жени кои биле потиснати во своето време и кои можеле да извршат големи дела“.

Vocable, Maubeuge

Исполнет со будистичка мудрост и со препознатливиот оптимистички хумор на Озеки, „Приказна за суштината на времето“ допира до самата срцевина на односот помеѓу писателот и читателот, минатото и сегашноста, стварноста и фикцијата, а патем ги допира и квантната физика, историјата и религијата.

На крај, сето тоа се склопува во брилијантно инвентивна и убедлива приказна за човечноста и потрагата по чувството на сигурност.

Романот „Душевен мир“ на класикот Ахмед Хамди Танпинар досега е преведен на 30 јазици ширум светот, и со право, бидејќи неговата универзалност не познава граници. Се работи за првиот роман во турската литература кој дискутира за проблемот на вестернизација на турското општество преку класната совест и непремостливите разлики во неговото суштинско ткиво.

Во ова бравурозно дело авторот ги доловува деталите преку колаж од различни ситуации и незаборавни карактери, кои ги доловува до најмалиот психолошки детаљ. Конфликтот на Западот и Истокот, традиционалното и новото, индивидуалноста наспроти социјалната одговорност, ова се темите кои се прекршуваат во умот на главниот луик Мумтаз, кој мора со нив да излезе на крај, бидејќи тој е претставник на генерацијата помеѓу.

Растејќи со траумите од војната, тој не може да најде соодветни одговори на прашањата од егзистенциална природа ниту во религијата, ниту во љубовта. Токму затоа Танпинар остава отворен крај за да можат читателите барем за момент да бидат вистинските одгатнувачи на фаталната вистина за животот, кој на овој или оној начин крие безброј тајни и искушенија низ кои треба да се помине.

Во новелите на Борислав Пекиќ на брилијантен начин се отсликани општествените и духовните трауми на современиот балкански човек. Напишани во седумдесеттите години од минатиот век, овие приказни совршено го доловуваат „духот на времето“ во кое се создадени, но несомнено остануваат актуелни и за нашиот денешен, современ живот.

„Одбраната и последните денови“ е книгата според која култниот бенд на Новиот југословенски бран, белградските Идоли, го насловија својот легендарен првенец од 1982 година, во кој низ песните провејуваат делови од текстот на Пекиќ, фокусирајќи се пред се’ на психолошките моменти кај главниот лик. Се работи за необична новела за емигрантската судбина и следењето на трагите на поранешниот живот на Андрија Гавриловиќ, емигрант во Западна Германија во педесеттите години од XX век, кој се обидува барем по својата смрт да се врати во Југославија.

„Успението и падот на Икар Губелкијан“, пак, е трогателна приказна за уметноста и горделивоста, во која на интересен начин се актуализира античката приказна за митскиот летач Икар. Како и во претходната новела, обидот за надминување на сопствената судбина неминовно го води главниот лик кон прашањата за смислата на животот, за моралот и човековата судбина во рамките на тоталитарниот општествен контекст.

Играта на Де Ниро е потресен, драматичен и суптилно напишан роман за пријателството, војната, љубовта, смртта и за бегството од сопствената земја која полека исчезнува. За овој дебитантски роман канадскиот писател со либанско потекло, Рави Хаж, во 2008 година ја добива престижната меѓународна награда IMPAC Dublin.

„Книга која плени со своите необични слики во кои се преплетуваат суровата реалност и естетското задоволство. Роман кој ги поседува сите квалитети што се очекуваат од современата книжевност која ги допира важните теми во нашиот денешен свет.“ Literary Review of Canada

„Подеднакво енергична и поетична приказна во склад со бруталноста и нежноста на оваа незаборавна приказна за пријателството и војната, за љубовта и смртта“. Publishers Weekly

Секое од триесетте поглавја може да се чита како засебна приказна; приказни за љубовта, осаменоста, неуспешните обиди за комуникација и себепронаоѓање, зграпчени мигови кои откриваат решавачки моменти во нечиј живот, моменти кога неговата или нејзината судбина засекогаш е променета – или во кои се решава таа никогаш да не се промени. Овие приказни се како пиксели кои сочинуваат една поголема слика, сите карактери се појавуваат, исчезнуваат, па повторно стапуваат на сцена како танцувачи во кореографија која му е позната само на нараторот, и читателот кој константно го бара клучот и поврзаноста меѓу настаните и ликовите од приказна во приказна. Кратките средби, кратките погледи на улица можат да ги создадат истите конекции, како оние во крвните врски или љубовта меѓу родителите, децата, сопружниците или прељубниците. Поглавјата носат наслови кои евоцираат на делови од телото: приказна за окото, приказна за папокот, приказна за прстите; бележејќи дека нашето тело е она на кое е испишана приказната на нашиот живот; со скокотливи и љубовни допири или со шлаканици и гребаници.

Првенецот на Даниеле дел Џудиче, „Вимблдонскиот стадион“ (1983), е мешавина од стварност и фикција, а во неговото средиште се наоѓа интересен и значаен лик од италијанската книжевна историја на ХХ век, вљубеник во пишаниот збор, уредник, книжевен критичар, пријател на најзнаменитите автори од периодот, но човек кој никогаш не објавил ништо свое.

Младиот неименуван раскажувач во романот поаѓа на патешествие – петнаесетина години по смртта на овој таинствен лик – со цел да ѝ влезе во трага на легендата за него и да го пронајде одговорот на клучното прашање: зошто не пишувал? Неговиот лик никогаш не е директно пренесен на хартија, туку е некаде во заднината, во спомените на оние што го познавале, во анегдотите од родниот град.

Дел од одговорот можеби и самиот навестува во своите приватни списи, објавени постхумно, каде што некогаш забележал: „Сметам дека веќе не може да се пишуваат книги. Затоа не пишувам книги. Речиси сите книги се фусноти надуени во томови. Јас пишувам само фусноти“.

Романот на Тусен започнува во еден навидум мирен и обичен ден. И одеднаш, една стрелка од пикадо лета низ воздухот и се забодува во челото на придружничката на нараторот. Се понатаму е чист, детерминиран хаос исполнет со многу хумор.

Има некоја чудна привлечност во стилот и во изразувањето на Тусен. Тие се прецизни, ритмични, течни, како да му се лизгаме низ раце. И на крај тука се настаните, или не-настаните, кои се случуваат во непосредна близина на главниот лик. До тенкост е опишано што се случува на дофатот од раката или од погледот на ликовите, кои се луѓе од обичниот живот – средна висока класа.

Ги гледаме како се муваат, ги слушаме како зборуваат, како се прегрнуваат… ги гледаме кога ќе им се истопорат на гости двајца Полјаци. Одеднаш во рамниот и едноличен живот несреќата со стрелката од пикадо зема форма на распаметувачка катаклизма.

Крајно луцидно и забавно четиво.

„Рави Хаж раскажува брилијантна приказна за емигрантите во Западниот свет, кои живеат на маргините на големите градови, речиси невидливи и заборавени. Но секоја од нивните животни приказни е засебен роман, трогателен и преполн со човечност“.

The Times

„Прекрасен баланс на хумор, хуманост и интрига, заокружен со исклучителен книжевен стил. Со овој роман Рави Хаж докажува зошто е еден од најмаркантните и најнаградуваните млади автори во светот“.

Guardian

„Приказна за осаменост, убиство и љубовна интрига од исклучително талентираниот Хаж“.

Daily Telegraph

Романот „Последниот свет“, прогласен од критиката за ремек дело и за еден од најзначајните романи на нашето време, е приказна за потрагата на еден млад човек по прогонетиот поет Публиј Овидиј Насон и неговото изгубено дело.

Помеѓу насилството на бирократијата, страдањата на поетот и вечноста на уметноста, Рансмаер создава визионерски пејзаж, преобразен простор во кој се спојуваат античкиот и современиот свет.

„Последниот свет“ го внесува читателот во универзум управуван од моќта на митологијата, во свет на распаѓање што се наоѓа на еден чекор од апокалипса.

„Воглавно, устата на жената, начинот на кој се однесува при бакнување ни дава една прилично јасна слика за она што ќе биде нејзината вагина. Таа е само помалку мистериозна реплика што се однесува до внатрешноста и до дното, ама исто толку моќна што се однесува до ненаситноста. Суви усни и тврдоглав јазик најавуваат тесна и „тешка” вагина. Големите плунковни игри, грчевите и гризовите кои го подувуваат грлото однапред ги обликуваат бескрајно навлажнетите убавини на еден хистеричен орган. Жули ѝ припаѓаше на вторава категорија. Сакаше да бацува, да ја навали својата бледа глава, да ги затвори очите, да ми го голтне лицето, и да бара повеќе со мали удари со јазикот.”