Последниот роман на Борис Вијан, напишан пред неговата смрт во 1959 година, е неговото најсериозно и најразиграно дело. Во низа бизарни и апсурдни епизоди, Вијан ја раскажува приказната за психијатарот Жакмор кој, во потрага по „жртва” за неговите психоаналитички сеанси, доаѓа во едно приморско изолирано село, во кое живеат чудни жители со уште почудни навики.

Покрај низата неразбирливи настани, како панаѓури на кои се продаваат луѓе или брутални жртвувања на животни, психијатарот се соочува и со најчудната загатка: трансформацијата на апсолутната љубов во насилство.

„Од морето извонредни американски раскажувачи на дваесеттиот век, освен Хемингвеј, врвно место во светскиот кус расказ, секако, заслужува и Карвер. Реалист по определба, американскиот Чехов, како што го нарекуваат Карвер, со не многу долгиот опус, е веројатно најдаровитиот и најуспешен сликар на американското општество од дваесеттиот век“.

Драги Михајловски

Во овој необичен дневник самиот Чат се открива себеси таков каков што беше, не баш совршен, со сите свои мани, себичен и дарежлив, со многу тегоби, понекогаш силен, понекогаш слаб, но секогаш човечен, со ненаситен и самодеструктивен копнеж по совршенството и исполнетоста; лик од крв и месо, со душа и тело, во кој сите ние можеме да се препознаеме.

Неговата личност како голем, надежен талент остана во унгарската книжевна свест, додавајќи дека неговото книжевно дело реално не можеше да се развие во една изедначена и завршена целина.

Сепак, неколку негови новели го сместуваат на врвот на унгарската, па дури и на светската проза („Мајкоубиство“, „Малечката Ема“ итн.), влијаејќи врз современите писатели како Хајноци, Естерхази, Месељ, и споредувајќи ја неговата виртуозност со По, Бирс, па дури и со Чехов.

Романот „Столот на Елијах“ (2006) е преведен на 15 јазици.

Ги доби наградите „Киклоп“ и „Шандор Гјалски“.

И тоа се случи! Прозата на генијалниот Вуди Ален за прв пат на македонски јазик. Иако невротичниот Њујорчанец го препознаваме пред се по неговиот автентичен филмски јазик, сепак, неговата ‘луда потреба постојано да создава, бидејќи доколку си седи мадро, ќе полуди’ се состои и од многу напишани страници со раскази, кои, на некој начин, се дури и пооткачени од неговите филмови.

Пред вас е изборот од 20 приказни, поместени во неговите три збирки раскази: „Израмнување на сметките”, „Без пердуви” и „Несакани дејства”, кои со својот несомнен хумор со сигурност ќе го разбудат заспаниот намќор во вас.

Со среќа!

Добитник на Букеровата награда, романот на нобеловецот Џ.М Куци „Животот и времињата на Мајкл К“ се одвива во Јужна Африка за време на војната во ерата на апартхејдот. Мајкл К, повлечен и осамен градинар, роден со зајачка усна и уште од мал исмејуван и неприфатен поради физичката непривлечност и умствената бавност, решава да и’ помогне на својата болна мајка и да ја одведе на фармата од нејзиното детство, подалеку од војната во градот. По пат мајка му умира, а тој продолжува да ја бара фармата, носејќи ја со себе пепелта на мајка си.

Обидувајќи се да избега од луѓето, од насилствата и ужасот на војната и воените логори, но не секогаш успешно, преживува сам во опустошените и напуштени предели на Јужна Африка. Неговиот најголем непријател не е природата која тој како градинар успева да ја скроти, туку агресивноста и десктруктивноста на човекот.

Овој роман, незатруен од политички поенти, полн со длабоко потресни и лирски сцени, зборува за односот на човекот кон општеството воопшто, но и обратно.

Иако Г.Х. Груѓински себеси се нарекува моралист и старомоден писател, во овој роман се позанимавал со инцестот, љубовта на полубратот и полусестрата, Лукаш и Уршула. Овој роман не е ниту малку старомоден во формата, затоа што содржи многу промислена романескна конструкција, во која се преплетуваат минатото и сегашноста, конвенционалното и автентичното, што особено го потврдуваат двете верзии на крајот.

Оваа неодолива збирка раскази, напишана врз една позната матрица – патописната проза „Милион“ од Марко Поло, ги содржи описите на најчудесните градови што Марко ги „видел” на своите патувања, а кои потоа му ги прераскажува на својот господар – Кублај Кан.

Секој град кај Калвино носи име на една жена, која го заведува читателот со своите необични облици, конструкции и варијанти, како и со тајните соодноси меѓу нештата кои навидум изгледаат неспоиви. Градовите во оваа книга, кои се лебдечки, пловечки, висечки, небесни или подземни, се извонредна можност за авторот преку нив да ја искаже својата најдлабока рефлексија за светот и животот воопшто.

Сликата и симболот на градот кај Калвино се разработени од најразлични можни аспекти, а сите опишани градови се вклопени во заедничка мрежа, во една строга и прецизна структурна форма, претставувајќи извонреден пример за постмодерната ars combinatoria.