-
Чудовиштето
„Чудовиштето“ е роман за љубовта, за невозможната, безнадежна, но чиста и искрена љубов меѓу стариот писател и убавата млада новинарка. Нивните животи се испреплетуваат, но и се заробуваат во синџирите на моралната кауза. Роман за мудроста и големото прашање, дали е доволна за разумот на разумниот да се исправи пред моралните закони во него. Злото е привлечно, неговата појава секогаш е само навидум случајна, а всушност строго испланирана и контролирана.
По преводот на романот „Пропаст“ и одличниот прием кај македонските читатели, „Чудовиштето“ е нов предизвик за сите рафинирани љубители на квалитетната литература.
„За книжевните критичари, романот „Чудовиштето“ е лебедовата песна на Владимир Зарев. Ништо не останува засекогаш, вели Зарев на почетокот од книгата, па ни љубовта, останува само споменот за неа, нејзината сенка, нејзиниот здив. Колку е човекот мал и ништожен кога согорува во својот копнеж да се одложи крајот, смртта да се смилостиви да го остави уште малку да се насладува на љубовта. Но дали таа негова желба не е крајно себична и горка?! Зарем е малку еден човечки живот за да се љуби и да се биде љубен?! Булгаковски е крајот на „Чудовиштето“, искупувањето доаѓа преку љубовта, таа е чистата есенција на постоењето, без неа ниту злото ниту омразата не би можеле да преживеат бидејќи на кантарот ќе си тежат самите на себе, ќе немаат противтежа“.
д-р Ана Витанова – Рингачева
-
Еден сив мартовски ден
„Еден сив мартовски ден“ е класичен психолошки роман, со интроспекции и ретроспекции, богат со детали од секојдневниот градски живот. Дејството на романот се одигрува главно во Скопје, во периодот на крајот од 40-те, па се’ до крајот на шеесеттите години од 20 век.
Приказната во романот ги следи животните патеки на три школски другарки – Катарина, Оливера и Маријана, но и на Весна, ќерката на Катарина. Таа приказна започнува и завршува со еден посебен миг – отпуштањето на Катарина од казнено-поправниот завод кадешто одлежувала петгодишна казна поради тешка сообраќајка.
Тој миг е повод за сведувањето на сметките – не само во животот на Катарина, туку и на нејзината ќерка и на нејзините две пријателки. Може да се каже дека секоја од нив го преиспитува својот живот барајќи го моментот кога во него се вовлекла „грешка“ која ќе биде причина за идните судири и недоразбирања.
350,00 ден -
Млечни заби
Збирката раскази „Млечни заби“ е книжевно млечно запче на Хана Корнети.
Иако збирката содржи и истоимен расказ, насловот на некој начин ги опфаќа темите на десетте раскази – слатките и неслатки маки при растењето како што се бледеењето на детството, кревката вечност на пријателствата, безначајните соништа и поучните кошмари, смртта на блиските, своеволието на книжевните ликови и првите симпатии.
Секој чин е дел од неговиот создавач, па така и оваа книга е отцепено делче од Хана.
-
Жените Гаврилови
Преработено и проширено новo издание на култниот роман на Кица Колбе од 2008 година.
Игрите со јазикот се ненаметливи, доаѓаат некако природно, како самиот читател да трага по зборовите на своите предци и оддеднаш се наоѓа пред портата на некој странски јазик. Секој барем еднаш се соочил со тешкотијата да засака некој нов јазик како свој. Таа љубов – да се вдомиш во јазикот на нечија туѓа култура- е привлечна, но и тешка. За ова пишува и авторката на „Жените Гаврилови“. Нејзината приказна е на оската Македонија-Германија меѓу двете култури и двата (или повеќе) дома. Тука е отворено и прашањето за гастербајтерите, за мигрантите, за луѓето кои среќата ја бараат на друго место и за оние кои во таа потрага често се губат себеси.
Колбе не пишува прв пат на оваа тема, таа егзилот го третираше и во своите претходни дела – автобиографскиот роман „Егејци“ и романот „Снегот во Казбланка“. И таму преѓа беа личните приказни на главните јунаци, што во „Жените Гаврилови“ продолжува како природно ткање на еден голем ќилим. Шарата се раѓа сама од себе, од внатрешниот порив на ткајачката, на уметницата , на жената.
-
Бејрутското здружение „Пеколен оган“
На опустошената улица со поглед на гробиштата во христијанската енклава во Бејрут, се среќаваме со еден ексцентричен млад човек по име Павлов, син на локалниот гробар.
Кога неговиот татко ќе се соочи со ненадејна и прерана смрт, на Павлов му приоѓа член на мистериозното друштво „Пеколен оган“ – антирелигиозна секта, која меѓу многуте бунтовни активности организира и таен погреб на отфрлените лица на кои им е оневозможен последниот обред. заради нивната религија или сексуалност.
„Ова е вистинско ремек-дело“, крикнува критичарот Лоренс Џозеф во освртот кон новиот роман на генијалниот Рави Хаж.
390,00 ден -
Денот на црвот
„Денот на црвот е роман што од ред во ред, од страница во страница постојано изненадува. Ракописот на Јованоска изобилува со свежи компарации никаде досега сретнати, ненаметлива духовитост, понекогаш и со одмерена доза сарказам. И без исклучок: проникливост и интелигентност! Сето ова во комбинација со неспорниот талент и безмалку зачудувачки зрелата раскажувачка вештина, му овозможува на нејзиното дело висок дострел“.
Јагода Михајловска Георгиева
*Книгата ја доби наградата „Роман на годината“ 2021 на Фондацијата „Славко Јаневски“
-
Кога светлината згаснува
Од годините на егзил, преку годината на падот на Берлинскиот ѕид па сѐ до новиот милениум, се протега историјата на едно германско семејство раскажана во романот „Кога светлината згаснува“. Приказната нѐ води од Мексико преку Сибир сѐ до новооснованата ГДР, прикажувајќи ни ги големите достигнувања, но и падови на 20. век. Така настанува една широка панорама, еден голем роман за Германија, кој раскажан толку човечно и на моменти смешно, ни овозможува да ја доживееме историјата како семејна историја.
Во средиштето на овој роман се прикажани три генерации: бабата и дедото, комунисти по убедување, кои се враќаат од мексиканскиот егзил дома во ГДР, за таму да придонесат во градењето на новата република. Нивниот син, кој како млад маж побегнал во Москва и подоцна бил транспортиран во сибирски логор, го започнува патувањето од другиот крај на светот, од Урал. Се враќа во малограѓанското опкружување со својата руска сопруга, и верува дека може да ја промени оваа нова република. На внукот по извесно време му станува претесна избраната татковина на родителите и бабата и дедото – и токму на деведесеттиот роденден на патријархот, заминува на запад.
Блескавата моќ на политичката утопија изгледа како да се замрачува до генерација до генерација: Тоа е времето кога светлината згаснува.
-
Филмотопија
Анѓелков продолжува ревносно да ја следи филмската продукција кај нас и во светот, и низ рецензентски и есеистички осврти на публиката навремено ѝ нуди увид во случувањата во филмската уметност.
Низ неколку поглавја, во книгата се покриени филмовите од новата македонска продукција, новото европско кино, светската продукција, тука се и секогаш интересните фестивалски случувања кои авторот ги покрива со присуство и искуство на самото место, а во последното поглавје тој остава простор за класикот Алфред Хичкок.
Со оваа книга Анѓелков на одличен начин пополнува еден празен простор во македонското издаваштво, издавајќи книги посветени на филмот, изданија кои, за жал, во годините наназад, можат да се набројат на прсти.
-
Burri im
„Burri im” përmban 11 tregime të rrëfyera nga perspektiva e një gruaje, tregime të cilat flasin për jetën e tyre. Janë gra të cilat ne i takojmë dhe i shohim çdo ditë – amvise, artiste, afariste, profesoresha… Çdo tregim flet për marrëdhëniet e tyre me burrat dhe me fëmijët, me rrethin dhe me shoqërinë.
Por, gjithashtu, secila prej tyre është një kritikë në vete për patriarkatin, i cili është aq thellë i gdhendur në shoqërinë tonë. Secila prej tyre flet për disa gjëra të përditshme, të cilat në shikim të parë janë të zakonshme, dhe pikërisht për shkak të kësaj është edhe pasqyrimi i një realiteti të heshtur nëpër të cilin çdonjëri prej nesh kalon.
-
Животот на Прача Рузвелт/Невиност
Во оваа книга имате можност да се запознаете со драмското творештво на славната германска писателка Деа Лоер. Нејзините драми се преведени на повеќе од 30 јазици и се поставуваат насекаде низ светот.
„Животот на Прача Рузвелт“ е драма која го опишува животот во Сао Паоло во кој сите се осамени, а сепак се грижат еден за друг. Сите ликови имаат животни соништа, но од утро до вечер се зафатени со обидите да преживеат во непредвидливата бразилска метропола. Лоер оваа драма ја напиша токму во Сао Паоло, кадешто културните стереотипи велат дека сите танцуваат, пеат и се смеат, и нема простор за депресија. Но германската авторка го преобразува ова клише во гротеска, во која животот е полн со неправди, а уништувањето демне зад секоја, макар и мала, човечка среќа.
„Невиност“, пак, е драма составена од приказни кои се случуваат на маргините на модерното општество, текст кој на прв поглед е длабоко песимистичен, но во исто време е напишан на толку весел и јасен начин. Воздржаниот оптимизам се чувствува во убавината на јазикот и желбата на ликовите да преживеат. Драмскиот текст истовремено зборува за крупните прашања на човештвото, но и за ситните секојдневни појави, за сè што ни го прави животот таков каков што е, со тивка надеж дека постои бегство, или барем некој вид на пат или цел. „Невиност“ според критичарите е најдобриот, најинтензивиот и најестетскиот текст на Лоер, поетска елегија на лингвистичката убавина и сила, проткаена со темна болка и саркастичен гнев.
-
Трилогија за непослушноста
Книгата „Трилогија за непослушноста“ од Ивана Сајко ја сочинуваат три драми и еден краток драмски текст.
Драмскиот текст „Вовед до дисјункција“ е нарачан во 2010 година за проектот „Енциклопедија на неживеани животи“ на Маријано Пенсоти за фестивалот „Штајришер хербс“. На истиот фестивал во 2008 година премиерно е одиграна драмата „Rose is a rose is a rose is a rose“ во изведба на белгиската театарска група „Вундербаум“.
„Глетки со јаболкница“ е праизведен во 2009 година во „Штадтеатар Берн“ во режија на Дора Шнајдер, додека драмата „Тоа не сме ние, тоа е само стакло“ во режија на Роберт Тојфел е праизведена во 2013 година во „Шаушпиел Франкфурт“.
-
Страстите на Илија и други драми
Трите драми на Дешев се избор од најдобрите негови драмски текстови во изминатите декади.
Во нив тој на најдобар можен начин ги разголува предностите и маните на бугарското општество.
-
Моите ноќни возови
Ерик Фај во „Моите ноќни возови“ нè повикува на ноќно, уверливо патување со возови низ Европа и Азија (од Париз, Прага, Москва, до Владивосток, Монголија, Пекинг…) во времето пред падот на Берлинскиот ѕид и крајот на Варшавскиот пакт. Возот го продолжува својот пат меѓу два различни света, обликувани од анахроните императиви на иделогиите, непомирливоста на режимите, светските антагонизми. Тоа возовите го чинат секојдневно и секогаш со нови патници. Секој од нив минува од едно во друго доживување.
Ерик Фај настојува да биде уверлив записинчар на нивните судбини. Низ една ретка идеја, да ги поврзе асоцијативните импресии и размисли низ пругите во еден вид „среќна полноќна инсомнија“, авторот нè поведува низ свет со граници кои го изгубиле своето некогашно значење, низ простори на империи кои повеќе не постојат, низ идеологии кои непомирлво се држат на старите позиции, низ цивилизации коишто ги задржале знаците на некогашното постоење. Тој ги поврзува хрониките за белешките од долгите коридори на вагоните од возовите преполни со различни ликови, кои ја играат полноќната улога на своите народи.
-
Збунети компаси
Збирката поезија „Збунети компаси“ од Зоран Анчевски се состои од пет циклуси песни кои градат многу занимливи меѓусебни врски, но и деликатни, дискретни, а суштински врски со претходното поетско творештво на Анчевски. Првиот циклус ги поставува поетичките начела и креда на поетот, а четирите циклуси што следат ги разработуваат истите во најразлични детали, ситуации и контексти. Завршниот циклус, пак, наместо да прави заклучоци и поетски „резимеа“ на изнесените начела, всушност, многу умешно и мудро, го враќа читателот на почетокот и бара нов прочит на книгата.
„Збунети компаси е отстојана збирка во најубава смисла на зборот. Раскошна лексика, прибирање на загубените зборови и чување во песна. Нема поубав начин од тоа за еден јазик. За едно пеење. Ибришими, коткања, забели… и едночудо други лексички длабења во слоевиот поетски јазик“.
Оливера Ќорвезироска
-
Гранична состојба
„Песните од новата стихозбирка на Лидија Димковска се директен одговор на горливите прашања кои ги поставува актуелниот миг, и кои се поврзани со егзистенцијалните тегобности, личното и колективното сеќавање, односот на историјата и сегашноста, мигрантството, засилувањето на ксенофобијата, исчезнувањето на хуманоста и солидарноста, неизвесностите на постоењето – сето она што ни го донесе почетокот на векот, или што ние му го донесовме на овој век, од кој истрошивме дваесет и една година. Тие се песни на храброст и непомирливост, на искреност и на бескомпромисност, квалитети кои отсекогаш биле карактеристики на поетиката на Димковска. Од друга страна, наспроти овие одлики-константи, тоа е поетика која низ годините, од првообјавата „Рожби“ пред скоро три децении, па сè до денес, постојано се метаморфозира и развива, и сега е дојдена до степен на потполна отвореност кон фактографското, кон наративното, кон промислување на суштествувањето низ поетското создавање. Согледана во таа развојна низа, „Гранична состојба“ претставува една од кулминативните точки во творечкиот опус на Димковска“.
Гоце Смилевски
*Стихозбирката е добитник на наградата „Браќа Миладиновци“ на СВП 2021 година
-
Едно лето со Паскал
Трската што мисли, двете бесконечности, облогот или носот на Клеопатра: „Мисли“ содржат толку многу незаборавни изрази и слики. Паскал бил виртуоз на францускиот јазик, но најпрвин неспоредлив математичар и физичар, а потоа и филозоф и теолог кому му немало рамен. Повеќето од неговите изреки се врежани во сеќавањето на секој Французин: „Ме плаши вечната тишина на овие простори“; „Кој сака да стане ангел, станува животно“; „Срцето има свои побуди, што за разумот се непознати“.
Барем уште од Шатобријан, подзабораваме дека „Мисли“ ги нудат основите на „Апологија на христијанската религија“, а Паскал за нас го претставува модерниот човек распнат помеѓу науката и верата, заробеник на трагичноста на скриениот Бог и на анксиозноста на човековата состојба. Би требало „во весникот да се стават, не знам… Мисли на Паскал“, велеше Сван на Пруст.
Тоа е на некој начин она што се обидовме да го сториме во ова „Лето со Паскал“.
-
Вонземјанинот Лу-Ру-Су
Вонземјанинот Лу-Ру-Су не е обичен вонземјанин. Неговите авантури на планетата Земја ќе им се допаднат и на децата и на возрасните.
Ова е совршено забавна книга која крие многу тајни и вистини, надополнети со одличните цртежи на Наталија Лукомска.
-
Приказни од облаци
Откако ИЛИ-ИЛИ имаше одлична соработка со унгарската писателка Кристина Тот на полето на прозата, издавајќи ги збирката раскази „Пиксел“ (2013) и романот „Аквариум“ (2016), овој пат на радост на најмладите читатели, на македонски јазик излегува нејзината популарна книга за деца, која наиде на одличен прием во матичната земја.
Изданието е збогатено со цртежите на илустраторот Бибор Тимко, а издадено е со поддршка на ЕУ како дел од програмата „Креативна Европа“.
-
Медеја
Во фокусот на трагедијата „Медеја“ од Л. А. Сенека се нескротливиот гнев и страдањето што гневот може да го предизвика. Ако со силата на разумот човек не успее да го скроти, гневот како жесток и бесен пламен немилосрдно пустоши и разорува сè пред себе.
Медеја не може да го скроти разоглавениот гнев што во неа го предизвикува новиот брак на нејзинот љубен сопруг Јасон. За да му се одмазди на Јасон за прељубата, извршува злосторство со кое и самата станува жртва.
-
Животот на смртта
„Серијата на создадени дела кои можеби најмногу соодветствуваат со заедничкото именување „текст-цртеж“ на Перо Георгиев, дивергира кон неколку епистемолошки категоризации. Графичкиот (цртачкиот) спектрум изобилува со мноштво на композитни пораки кои минуваат низ три клучни стилски преобразби: интимен свет, општествено опкружување и универзални вредности. Текстуалните предлози навидум конвергираат кон истите теми кои се обработуваат во цртежот, но тие поседуваат сопствена автономија на мислата, која вешто се преобразува низ екстензија на нови исцртани или илустрирани замисли. Она што ја прави оваа графема или прозна сликовност невообичаена и исклучителна е опсегот на теми и проблематики кои го окупираат интимниот свет на Георгиев, подготвеноста за воспоставување на општа дискурзивна полемика и своевидна артикулација во облик на социо-естетика“.
Натали Рајчиновска Павлеска, ликовен критичар и теоретичар
450,00 ден -
Вистинска приказна
„Вистинска приказна“ е едно од најпознатите и најчитани дела на Лукијан од Самосата. Претставува типичен жанровски хибрид во кој се измешани елементи на авантуристички роман, сатира, научна фантастика и пародија. Со врвно јазично и стилско мајсторство и со исклучителна имагинација, Лукијан нè води на возбудливо патување на Месечината, во утробата на еден кит, во подземниот свет, на Островот на блажените и на многу други попатни места, на кое нè запознава со различни вонземни облици на живот.
„Вистинска приказна“, според многумина, е првиот научно-фантастичен роман во историјата на западната книжевност. Бил книжевна предлошка за многу подоцнежни дела, меѓу кои „Гуливеровите патувања“ од Џонатан Свифт, „Патување на Месечината“ од Сирано де Бержерак, „Mikromégas“ од Волтер, како и за „Патувањето на Пантагруел“ во четвртата книга за Пантагруел на Франсоа Рабле.
„За време на мојот престој на Месечината забележав некои необични и чудни работи за кои сакам овде да раскажам. Прво, таму луѓето не се родени од жени, туку од мажи. Склучуваат бракови со мажи, и зборот „жена“ воопшто не им е познат. До дваесет и петтата година од животот секој има улога на сопруга, а по таа возраст – на сопруг. Децата не ги носат во утробата, туку во ножните листови. Кога ќе се создаде ембрионот, ногата почнува да им набрекнува. Некое време потоа, ја засекуваат и од неа го вадат новороденчето мртво. Го оживуваат така што го оставаат со отворена уста да седи спроти ветер…“
-
Свадби на животни и нешта
Драги читатели (кхм-кхм, се закашлувам), ги направивме овие измислици и чкртаници во неколку есенски вечери минатата година, кога Раја немаше уште навршени 6, а јас веќе бев 7 пати на нејзините години плус уште 3. Седевме пред прозорецот, се стемнуваше и таа ми рече дека може да ги чуе предметите во собата како си зборуваат.
Прозорецот со вазната, книгите во библиотеката помеѓу итн. Почнавме да слушаме кој со кого си зборува и што точно. Потоа, таа предложи (идејата е нејзина, признавам) да им направам свадби. Што ли ќе се случи ако некакви предмети во собата се земат. Како, како… каучот и крокодилот, на пример. Да, имаме еден огромен крокодил што обично лежи на каучот. Кадифен крокодил, заборавив да кажам.
И така тргна работата.
-
Кртот Ѕвездан
Прекрасна поема на Николина Андова-Шопова, надградена со цртежите на Наталија Лукомска.
Вистинска уживанција за најмладите!
„Ноќта кртот Ѕвездан штом се роди
под земјата почна оро да се води.
Се пиеше, се пееше гласно до сабајле
и никој од полиција немаше гајле!“ -
Арно ама
„Арно ама“ е збирка раскази во кои протагонистите се две братчиња, Дамјан и Марко, и нивните другарчиња од населбата во која живеат. Иако секој расказ е завршена целина, сепак, со оглед на тоа дека дејството се одвива хронолошки во текот на една година, книгата истовремено може да се чита и како роман. Специфичноста на овие раскази се нивните впечатливи ликови кои не се идеализирани, туку имаат карактеристики на реалните деца – се радуваат, љубопитни се, но некогаш и се нервираат, се лутат, се караат.
Делото третира прашања и проблеми со кои денешните деца навистина се соочуваат, како: убави но и стресни доживувања во градинките и училиштата, насилници во маалото, изгубени играчки и книги, префрлување во ново училиште и нова средина при селење, изнаоѓање пријатели, комуникација со дечиња од други националности, негрижа на некои луѓе за животната средина, ривалство меѓу братчиња и сестрички, осаменост и слично. Таквите проблемите со кои се соочуваат децата се прикажани низ реалистично раскажување, што повремено е испреплетено и со фантастични елементи, особено кога доминира детската имагинација.
Книгата е надополнета со одличните, сугестивни цртежи на Владимир Лукаш.
-
Сновење
„Во секоја „приказна“ има приказна – има делче од нечиј живот, што го препознаваме како наш. Токму тоа давање живот на познатите и многупати преслушувани музички дела е тоа што ги прави овие редови посебни. Во современата униформираност, површност, забрзаност и избрзаност, во трката со времето и заборавањето на себе, Шоптрајанова Петровска нè поттикнува да си дадеме малку време за себе, да си погледнеме во срцата, да си го чуеме сопственото срце и да се препознаеме во величественоста на музиката за која пишува“.
Славица Бабамова
„Ракописот на Лада Шоптрајанова Петровска е пребогат и како книжевен и како музички поттекст. Како материјал, како краткотрајно задоволство напоено со знаење и компетенција. Повлекува врски и со филмот (конкретно во записите за Пучини и Моцарт), со ликовната уметност (Алма Малер – Густав Малер – Оскар Кокошка – Климт)… Шоптрајанова Петровска музичките дела ги ситуира во широко сензибилни контексти и тоа директно резултира со ЧИТЛИВОСТ, висока приемчивост на текстот“.
Оливера Ќорвезироска
-
Едно лето со Монтењ
„Долго време се прашував дали ќе се одважам да го цитирам многу непристојниот заклучок во Есеите, од страв да не навредам нечии чувствителни уши. Но штом тоа го кажал Монтењ, од каде ми право да не го кажам повторно? Ајде тогаш, бидејќи ова е последна можност за тоа: „Езоп, тој голем човек, го видел својот господар како мокри додека се шетал. Што е ова, извикал, ќе треба ли ние да сереме трчајќи? Да си го штедиме времето, иако ни останува уште многу неискористено и лошо употребено.” Цела една филозофија на животот е содржана на овој начин во неколку силно впечатливи зборови. Луѓето во ренесансата не водеа толку сметка за однесувањето како нас и отворено го кажуваа она што го мислеа. Последната глава од Есеите, „За искуството“, ја изложува конечната мудрост на Монтењ, честопати поврзувана со епикурејството. Да му посветуваме доволно време на живеењето; да се однесуваме во согласност со природата; да уживаме во сегашниот миг; во ништо да не избрзуваме.“
Во четириесет глави Антоан Компањон нѐ поканува да присуствуваме во откривањето на еден поинаков, летен и закрепнувачки Монтењ: почнувајќи од поимот на активен јавен живот па сѐ до престолот на светот, минувајќи преку разговорот, пријателството или образованието, изгубеното време па дури и многубројните дополнувања. Тој истовремено ја прикажува историската важност на Есеите и нивното сегашно значење.
-
Едно лето со Бодлер
Ниеден поет не ни оставил толку впечатливи стихови. Ниеден писател не зборувал подобро за љубовта, за сплинот, за патувањето. За него, летото било неповратното годишно време на детството, изгубениот рај што неговата поезија би сакала одново да го пронајде.
Модерен и антимодерен, Бодлер останува наш современик, иако некои од неговите ставови можат да нè вџасат. Тој го мразел напредокот, се интересирал за фотографијата за да ја омаловажи, помислувал да се самоубие затоа што весниците го зголемувале тиражот, се соочувал со вечното Зло.
Делото на овој повреден човек – поезија во стихови и во проза, уметничка и книжевна критика, интимни извадоци, сатири и памфлети – најпрво било осудено поради провокациите во него. Кратко потоа, им се придружило на класиците.
Бодлер, кој им се воодушевувал на Делакроа и на Мане, бил еден од најпроникливите набљудувачи на десакрализацијата на уметноста во модерниот свет. Денди, пријател на собирачите на партали, тој бил битие на парадоксот и на оригиналноста.
Скокајќи и потскокнувајќи, како во „Едно лето со Монтењ“, со книгава на Антоан Компањон ги препрочитуваме „Цвеќињата на злото“ и „Сплинот на Париз“. Во триесет и три поглавја, тој нè кани да споделиме еден Бодлер што останува единствен и не допушта никакво поедноставување.
-
Однадвор и однатре
„Никола Бувје (1929-1998), патописец. Го пропатува Ориентот, Цејлон, Балканскиот Полуостров, Јапонија, а потоа Ирска, и ни остави дузина книги. Како книжевен номад, Бувје спозна „мигови на неподносливи празнини“.
„Однадвор и однатре“ е единствена збирка поезија од Никола Бувје, објавена за првпат во 1982 година, шест години пред неговото заминување од овој свет. Поезијата е, поточно кажано, прашање на повлекување и на запирање…“
Емануел РЕМБЕР
200,00 ден -
Ти, моја безмилосна една!
„Кога еднаш поезијата ќе те бакне в чело, кога еднаш ќе те фати магијата, кога ќе ја вкусиш сладоста во стихот, пуштање веќе нема, нема враќање, нема раскрстување. Ако поетесата Љупка Антеска во својата книга „Отвори ги очите“ ѝ се обрати на поезијата со наредба или молба: „Поезијо, остави ме!“, Цветанка Колева помирливо, прифатливо, како мајка ѝ вели „Ти, моја, безмилосна една!“. Тој близок, личен однос не произлегува само од арспоетиката, туку повеќезначно се обраќа и сама на себе, но и на секој доволно љубопитен и храбар да влезе во овој поетски свет. Колева е стамено изграден поетски глас, кој не наликува на ниту еден друг глас на поетската сцена, и тоа прави да е вистинско освежување и радост за сладокусците кои се желни да истражуваат и да се радуваат како деца кога ќе пронајдат вакво богатство“.
Снежана Стојчевска
-
Средни години
Алеш Мустар со пораките и уметничката вредност на својата оригинална автопоетика, со оваа збирка претставува неповторлив глас во словенечката поезија.
Жири за наградата „Вероника“
Поетскиот глас е разбирлив, непосреден и емотивно обележан, а уште една одлика на авторот е високата мера (само)иронија, црн хумор, па и цинизам од една, како и остра општествена критичност од друга страна.
Кристина Слуга, „Букла“
На „Средните години“ на Алеш Мустар нема што да им се забележи. Кон тоа најмногу придонесуваат комуникативната дикција, неприсилената поетска градба и крајно луцидната иронија на неговата поезија.
Мартина Потиск, „Содобност“
200,00 ден -
Напишана тишина
„Јосип Коцев ѝ припаѓа на најмладата македонска поетска генерација дебитирајќи со поетската збирка „Јас, Квентин Скриблер“ во 2015 година. И пред и по поетската збирка, поетот објавуваше и објавува стихови, песни и поетски мисли, пред сѐ на социјалните мрежи, па на некој начин читателите го доживуваат како поет-самотник, безгенерациски поет, во целост посветен на љубовната лирика, кој во мигот кога ја креира, и ја споделува со читателите. Моето воодушевување од првиот прочит на стиховите на Јосип Коцев трае континуирано со секоја негова нова прочитана песна. Поетскиот ракопис „Напишана тишина“ само го потврдува огромниот поетски талент на Коцев, поет каков што во историјата на една национална книжевност, буквално се раѓа ретко, и токму затоа треба да направиме сѐ за да може и да расте и да се развива на најдобар можен начин“.
Оливера Ќорвезироска
-
Голтка восхит од солзите на вечноста
„Можеби некој во поезијата на Русјаков ќе препознае далечен одек од она што некогаш се нарекуваше „граѓанска“ или „ангажирана поезија“. Сеедно. Но, таа не го содржи во себе нивниот идеолошки идеализам, витализам и поента или децидна порака за хуманизам и етика. Таа, според нас, е најблиска до битничката позеија, која повеќе децении беше хит на Западот, а и денес не пресушила. Битничката поезија значеше бунт против истрошената и брутална капиталистичка цивилизација, која за најголема вредност го прогласи капиталот, а за најголема филозофија, филозофијата на материјалниот профит”.
Ефтим Клетников
-
Клупа меѓу светови
Втората поетска збирка „Клупа меѓу светови“ на Горана Митровиќ во која поетскиот субјект, тој „осамен нудист на брегот на изложените чувства“ со автентичен, бескомпромисен и човечки глас изјавува: ја знам единицата мерка за сопствената сила/ на крајот сум или на почетокот?!/најчиста бев кога изгубив сè/правиме плетенка од нашите судбини/во кругот сум/песни претворени во некролози/градот ми беше пружена дланка па сепак, брзав дома за да се осамам/убав е нашиот кревет кога не сме во него и др. заслужува да се прочита во целост за да се открие контекстот и суштината не само на посочените стихови туку и на секоја песна пооделно. Во свет во кој или животот и смртта нè лажат или се самозалажуваме, песните на Горана Митровиќ се песни „со кои се учи вистината“.
Лидија Димковска
200,00 ден -
Црно на бело
„Црно на бело е досега веројатно најзрелото книжевно остварување на Лидија Димковска; длабока и по својот дострел – универзална, а концепциски – заокружена и автентична книга достојна на 21 век, која извонредно му прилега и му парира со својот неслучајно апокалиптичен дух и темно обоен сензибилитет!“
Елизабета Шелева
„Во најновата стихозбирка на Лидија Димковска, со наслов „Црно на бело“, стануваме сведоци на еден поетски свет кој нè соочува со реалноста, преку раздробувањето на баналноста на секојдневието и тргнувањето во потрага по смислата на постоењето. Димковска ја изнесува преку својата поезија суштината и кога преку стиховите говори за јас и за најличното, и кога говори за Другиот и за најуниверзалното“.
Гоце Смилевски
„Ова не е најдобриот поетски глас на Лидија Димковска, ова е најдобриот поетски глас на современата македонска поезија. „Црно на бело“ е и аманет, и тестамент, и амајлија,.. а најмногу од сѐ е, сепак, и ѓердан и нож за вратот на виновниците и љубовниците“.
Оливера Ќорвезироска
-
Од брегот на реката Ганг
По „Ведите и Упанишадите – сликата на светот“ и „Филозофијата Веданта“, авторката ни ги раскажува своите лични искуства од престојот во едно мало село на југот на Индија, во нејзината трета објава за источната филозофија.
300,00 ден -
Облици на моќ во современата книжевност
Наведените книжевни мислители сметаат дека литературата има своја структура независна од општествено-политичката реалност, дека читањето поезија или приватните меѓучовечки односи не се израз на политички став. Зошто ваквите гледишта се толку влијателни и широко распространети?
Причината, барем делумно, се должи на тенденцијата за идеализирање на литературата; на неиздржаниот став дека може да постојат трајни вредности што не зависат ниту од времето во кое авторот творел ниту од местото каде што живеел; на стравот дека ако се признае дека книжевноста зависи од општествените околности, тогаш треба да се прифати дека не важат таканаречените „објективни“ критериуми за процена на едно дело книжевно.
-
Филмски град
„Игор Анѓелков е еден од ретките поинакви проследувачи на филмот кај нас, со осврти во кои вградувајќи ги сето свое знаење и љубов кон Седмата уметност, речиси секогаш вклучува и еден вид книжевен дискурс збогатен со парчиња од интимното животно искуство. Токму во ваквиот микс на книжевното и филмското писмо, Анѓелков си го изгради својот препознатлив творечки ракопис со сѐ појасно и повидливо место на нашата културна сцена. Двете нишки во неговото писмо не си одземаат ништо едната на другата, напротив, постојано си додаваат, затоа што никогаш немаат натпреварувачки однос. Примарниот интерес секогаш е јасен и прецизен, а поддршката од секундарниот е само продлабочување на аспектот, препознатлив личен авторски белег. Нивните позиции се менуваат од наслов во наслов на Анѓелков, во зависност од тоа дали издава публицистичка, есеистичка, критичка книга или белетристичка (раскази, романи). Хибридниот интерес на Анѓелков спонтано се движел и кон хибридизација на стилот, делумно и на жанрот на негово писмо. Затоа сето ова изгледа толку автентично. Кога писателот сака филм, а филмаџијата книжевност, настануваат книги како „Филмски град“ – сериозна филмска студија со фина книжевна сенка на стручните, компетентни реченици“.
Оливера Ќорвезироска
299,00 ден -
Еден текст и една жена
„Некој рекол дека денес е полесно да најдете добри писатели отколку добри читатели. Најновата книга на Оливера Ќорвезироска е одличен показ дека е возможно да се спојат добар читател и добар писател во една личност. Снајперски прецизните поенти и согледби, втемелени врз проникливите читања на рецентни книжевни дела со кои писателката развила читателски љубовни врски се најавени уште со насловот на книгата. Благодарение на Оливера Ќорвезироска, секој толкуван книжевен текст во оваа книга добива живи и луцидни „љубовно-критички“ интерпретации низ призмата на „една жена“. Иако станува збор за критичко-есеистичка книга, Ќорвезироска успеала да напише „Книга со срце“. Љубовта кон Текстот е двојно кодирана: како кон Текстот за кој се пишува, така и кон Текстот што притоа се испишува. Оваа книга е истовремено силен демант на честата теза за „смртта на книжевната критика“ во нашиот книжевен контекст“.
Владимир Мартиновски
„Во состојба на замирање на книжевната критика која претставува прекршено огледало за книжевните дела и нивни апсолутен евалватор и канонизатор, еве авторка која и покрај сопственото раскажувачко творештво несебично им се посветува и на своите современици. Кога ги читаме критичките текстови на Оливера Ќорвезироска полни со издржани ставови, со свест и одговорност за критичко вреднување, со поставување на делата во вистински книжевен и културен контекст, текстови напишани на чист и убав јазик, посакуваме да ги прочитаме и делата за кои зборува, но, исто така, денес речиси секој автор/авторка посакува за неговото/нејзиното дело да се произнесе токму Оливера Ќорвезироска“.
Лидија Димковска
„Оливера Ќорвезироска нема никакви предрасуди кон книжевните дела, што е вистинска реткост: имено, за неа од примарно значење не е дали некој автор е дебитант или е веќе етаблирано име во македонската книжевност за да реши да пишува за некое негово/нејзино дело. Зашто, Оливера секогаш пишува за книга, а не за автор; таа ги бара, и ги пронаоѓа, книгите во кои открила книжевни вредности, не чекајќи тие претходно да станат познати во јавноста или признаени од критиката“.
Калина Малеска
-
Варијации на магичниот реализам
Книгата се занимава со специфична и не толку позната тема кај нас која ја проследува појавата на магично-реалистичната нарација во светски и македонски рамки, нејзината концептуализација, варијабилност и типологизација. Поаѓајќи од историјатот на терминот магичен реализам, кој се појавува во раните дваесети години на минатиот век и паралелното и взаемно фигурирање на чудесното и реалното, се открива суштината на овој комплексен и суптилен феномен.
Авторката се труди да го разјасни концептот на магичниот реализам преку неговите допирни релации со други блиски поетики и области (особено оние кои го имплицираат присуството на чудесно) како надреализмот и фантастиката. Посебно внимание му се посветува на присуството на реализмот во магичниот реализам, кој е дефиниран како стремеж кон подобрување на реалистичната нарација…
„Варијации на магичнот реализам во светскиот и македонскиот роман“ од Фросина Пармаковска претставува успешен обид за доближување на концептот на магичнореалистичната нарација на македонската научна јавност. Посебен придонес претставува, предложената сопствена систематизација и типологизација, која говори за една прецизност, акрибичност и посветеност на материјата која се обработува.
д-р Јасмина Мојсиева-Гушева
200,00 ден -
Филм.мкд
„Конципирајќи ја книгата со мешавина од интервјуа и рецензии низ кои прави пресек токму на филмот во Македонија во новиот милениум, Анѓелков успева да проникне во филмската приказна на овие простори, создавајќи дело кое од една страна фактографски го проследува филмот во Македонија во 21. век низ сведоштва на директните протагонисти во приказната, а од друга страна истото претставува документ-тестамент за едно време во кое филмската уметност кај нас создаде дела кои од различен агол зборуваат за тешката транзиција, но и нè навраќаат во некои минати времиња, препрочитувајќи ја историјата на автентичен, авторски начин. Имајќи го предвид горенаведеното, сметам дека вакви филмолошки изданија се еден од клучните сегменти за развој на филмската култура, а воедно се потребни и за генерациите кои во иднина ќе го проучуваат македонскиот филм и историјата на македонската кинематографија“.
м-р Мими Ѓоргоска Илиевска
*Авторот за книгата ја доби Државната награда за публицистика „Мито Хаџивасилев – Јасмин“ за 2015 година.
299,00 ден