„Во Првиот универзитетски ден на мојата ќерка ништо не е така како што навидум изгледа (дури ни здравите јаболка на масата во болно време!); но, затоа пак, сè е беспрекорно како што беше и во Гаргара; сè е како што треба да биде во секоја одлична книга која решително ги совладува локалните сопки на патот кон универзалната, севремена и сепросторна литература“.

Оливера Ќорвезироска

„Андоновски покажува огромен книжевен талент да изгради необичен книжевен лик, односно да направи вешта игра на два комплементарни лика, да го прикаже дејството прекршено преку раскажувањето првин на едниот, а потоа на другиот лик, да внесе многу мунициозни детали во раскажувањето, и на крај, ирониски да ја прекрши суровата општествена реалност во позадината на високо естетизираната приказна“.

Роберт Алаѓозовски, Економија и бизнис

„Романот на Петар Андоновски е дебитантско изненадување. Иако е првенче, книгата носи зрелост во писателскиот израз каков што не се среќава и кај поискусни писатели. Делото е психолошка новела на тема прогонувач – прогонет раскажана за двете страни“.

Александра Јуруковска, Дневник

„Додека читав, имав чувство дека гледам филм. Не знам зошто, но пред очи цело време ми излегуваше приказната за Амели Пулен. Можеби поради начинот на кои се раскажани приказните за Ема и Нестор, но можеби и поради тоа што романот е инспириран од фотографија на Јанаки Манаки, па и самиот произведува слики кај читателот“.

Ѓоко Здравески, Репер

„Одамна во домашната издавачка продукција не се појавила збирка раскази како „Мојот маж“ – компактна, сложна, единствена во различностите, со зададен и бравурозно решен „раскажувачки проблем“, заодена со совршено јасни стапалки низ песочните наноси на болката, низ натрупаната тишина на премолчуваното, мрачното делнично, не само во стварното туку и во книжевното живеење… Ова е најдобрата збирка раскази на Румена Бужаровска досега, но и една од најдобрите збирки раскази објавени во земјава последниве неколку години“.

Оливера Ќорвезироска

„Стравот и лагата (илузијата/заслепеноста), која нужно доаѓа во пакет со стравот, се јадрото околу кое се градени повеќето раскази. Ликовите некогаш подлажуваат, несвесни за она што доаѓа како последица на тие навидум безначајни лаги (ќути, да не разбере маж ми; ќути, да не разберат комшиите), а некогаш, богами, лажат на големо, изневеруваат, ги исмеваат зад грб своите најблиски, лицемерат. Покрај овие проблеми, се отвораат и крупни општествени проблеми, па така, се проблематизира семејното насилство, национализмот, кичот и невкусот во уметноста. Очигледно е дека критиката се однесува пред сѐ на нашето општество, затоа што во расказите има јасни маркери за простор“.

Ѓоко Здравески

Романот „Скриена камера“ е настан за македонската проза. Гоце Смилевски, НАШЕ ПИСМО, Скопје, мај 2005

Романот на Лидија Димковска во буквалната смисла на зборот е „влез во Европа“ на книжевен начин. Оливера Ќорвезировска, УТРИНСКИ ВЕСНИК, 4 мај, Скопје, 2004

Коментарите односно ставовите на Лила, чувствително вплетени во мрежата од дијалози и монолози, доведуваат до тоа романот да се чита како интелектуално исклучително комплексно, но истовремено и шармантно напишано четиво проникнато со хумор и иронија“.Етела Фаркашова, KNIŽNA REVUE, бр. 16/17, Братислава, Словачка, 2007

Романот на Димковска е зачудувачки свеж роман со специфичен фотопластикон кој ја покажува современоста во која живееме. Главните ликови во романот се уметнички Аргонаути во потрага по творечка слобода, љубов, среќа и духовна сакралност. Габриел Леонард Камински, KSIAZKA.NET.PL, Варшава, Полска, 21 ноември 2010

“Секогаш кога се претставува ново име пред македонската читателска публика, а не „припаѓа” на книжевните кругови, особено ако се работи за жена (кој ли им даде право да пишуваат?!), се дочекува со камен во високо кренатата десна рака (поретко во левата), подготвен да ја уништи заедно со идејата за постоење на уште едно дело „лишено” од книжевни вредности. Спуштете ги камењата. Расказите на Јолевска-Попов се куси – инстант раскази, во стил на мали скопски разговори, со временски и просторни елипси со кои се постигнуваат различни атмосфери. Обидете се да се впуштите во дијалог со нив”.

Снежана Младеновска Анѓелков

“Кратките раскази на Тамара имаат мошне флексибилен ритам како во џезот, а од друга страна, пак, поседуваат наметлива и оптимистичка мелодија како во некоја каденца од Моцарт која создава тензија да дојде крајот, па да се сфати суштината на целата приказна. Во исто време, ме наведуваат на криминалистичката поезија на Ник Кејв со која само на нему својствен начин ја бара правдата во едно време на лудост и хипокризија. Jа фатила и онаа градска, скопска реалност, но се обидела да ја смести и на некое друго место, но и во друго време. Време кое може да биде сечие и секаде”.

Тина Иванова

Лена се ѕвери во него неколку секунди, а потоа со сериозен израз на лицето заминува кон црквата. Господи, зошто ми ја испрати, си мисли Владимир дури ја гледа како заминува, што треба да значи нејзиното доаѓање и дали никогаш за тоа нема да добијам одговор, како што никогаш не ми одговори како е возможно да ја најдам оваа црква во зима, како е возможно по првото преспивање да се разбудам во пролет, која, еве, сè уште трае, а Господи?

Два месеца бесмислено поминати низ Софија. Уште не сум отишол во Македонија, таа е полна со фронтови, три војски се тепаат. Велат, таму е пеколот. Ако е таму пеколот, тогаш за мене софиските улици се досадата пред пеколот. Што да прави човек кога не пишува идиотски извештаи, кога не лежи врз балкански курви? Нема што да прави, освен да скита по улици и да пуши турски хашиш. Турците ги истераа, хашишот си го задржаа. Јас ретко го пушам, ме одвојува од реалноста, тоа не ми се допаѓа. На Балканот мора секогаш да си на штрек. Не знаеш кој ќе те нападне, не си сигурен на кого ќе треба да му го извадиш скалпот. Јас си најдов како да го трошам своето време.

Дури мине ова кусо време напнатост на средина од сцената, да ти објаснам нешто Јована. Родителите и нивната проекција на сопствените фрустрации врз децата. Можеби сум премногу паметна за своите години, а можеби сум само полудена во главата, болна во умот и сеедно ми е, ама во тоа сум убедена. Родителите и нивниот кретенски став кој почнува со прашањето, зошто ми го правиш ова. Ти си се опијанил, си скршил глава некаде, имаш воспаление на градите, а тие со тоа нивното, зошто ми го правиш ова дете? За да ти го направам животот пекол, кретену, така посакувам да одговорам на тоа.

„По одличното дебитантско остварување од 2006 година, збирката раскази „Кротки приказни“, која наиде на одличен прием кај домашните читатели, Анѓелков реши да влезе и во романсиерските води со својот прв роман со интересен наслов, „КРАЈ-ПАТ“, и поднаслов “off the road приказна”. „КРАЈ-ПАТ“ е изразито ‘подмолна проза’ која не те принудува на ништо, а ти како читател, сепак, правиш се како што таа ќе ти каже! Фрагментарното раскажување се остварува низ одличните ‘филмски резови’ со кои се постигнува ефект на издвојување на несекојдневното за да се исцрта што пореално токму секојдневното. Романот дискретно си преминува од жанр во жанр, од ‘рокенрол проза’ си прескокнува во симболична надреалност, од ‘роман за растењето’ во ‘роман за постоењето’, од прецизно лоцирано скопско предградие во било која точка од Земјината топка. Затоа, „КРАЈ-ПАТ“, во најбуквалната и најбаналната смисла на зборот, не се остава од рацете кога ќе почне да се чита. Вакво меко, тивко, а истовремено моќно портретирање на ликовите со минимални и строго селектирани јазични средства одамна не сме прочитале од домашен автор”.

Оливера Ќорвезироска

„И повеќе немам тело, затоа ова е еликсирот на животот, фонтаната на младоста, затоа што не можам да умрам – никогаш!“

И во вториот свој роман, Јорданова на моменти брилјира при доловувањето на недопирливото, недофатното, она што е околу нас, но често пати не можеме да го појмиме како што треба.

Проверете зошто „Катализатор 33“ е најсимнуваниот и најчитаниот роман на „Амазон“ од македонски автор.

Село во западна Македонија. Албанец и Македонец ги вкрстуваат животните патишта, живеат на работ од законот криејќи се зад лажните идентитети. Една жена, бегалка од Босна, влегува во нивните животи и им ги урива дотогашните светогледи. Животите на овие мали луѓе се само една мала точка низ која се прекршува суровиот свет на тутунската мафија и трговијата со бело робје на Балканот.

„Неверојатна е надареноста на Бужаровска да одбере некоја случка од секојдневниот живот, банална во својата суштина, да ја назначи за своја тема, а потоа, низ фантастична нарација, да ни каже: еве зошто ве довлечкав овде, ова сакав да ви го кажам“.

Драги Михајловски

Што прави сосема гола жена среде бел ден пред хотелот „Александар Палас“? Зошто долгогодишниот пријател на авторот мистериозно решил сосема да ја прекине комуникацијата со него? Дали лицата на стрип-цртачите потсетуваат на лицата на оние палави деца што му ги крадеа стриповите на авторот кога беше дете? Дали почитувањето на црвеното светло на семафорот ја одредува понатамошната судбина на човекот?

„Иако станува збор за негова прва книга, со дваесетината раскази понудени во збирката „Кротки приказни“, Анѓелков се докажува како автор кој умее да го води раскажувачкото дејствие по углед на најсовремените светски текови на она што денес во светот се нарекува short story, кој ја исцизелирал својата реченица и кој вешто знае да создаде атмосфера во рамките на кусата форма“.

Гоце Смилевски

„Низ дваесетината кратки раскази во оваа збирка, авторот пишува за настани од својот живот, но и за приказни кои ги чул од други. Тоа се парчиња од секојдневието, сосема мали и можеби за некого безначајни, но во кои Анѓелков успева да вдахне метафизика на баналното. Со својот новинарски стил, следејќи го принципот „помалку е повеќе“, тој, на страниците на оваа книга, на шармантен и непретенциозен начин ја брише границата меѓу своите и туѓите парчиња живот“.

Марко Петрушевски

„Незаокруженоста, нефинишираноста, понекогаш дури и недоправеноста, не се слабости на ракописот, туку сосем спротивното, доблести, зашто Анѓелков свесно бега од прозниот „занает“, од писателската поза на сезнајност. Тој раскажува по своја мерка, испишувајќи текст во облачињата (во стриповска смисла) исклучиво над своето небо“.

Оливера Ќорвезироска