Метафоричното писмо на Пиштало опишува импресионистичка атмосфера во која гестуалноста на глетката пулсира, жива е, оти е претставена преку сетилото на активната имагинација (Јунг), преку духовната способност на тоа огледало за епифании (Корбен). Поетски начулено за поројот микромистерии на секојдневието, писмото на „Венеција“ е архивска треска (Дерида), оти бара внимателно, симултано, трпеливо, стратифицирано читање.

Како и секој палимпсест впрочем, полихронијата запечатена во овој густо ткаен текст ни носи и роман за интимното созревање (bildungsroman) и летопис на Млетачката Република, а едрата на страниците всушност постојано стремат на дионизиски аџилак кон – Медитеранот, интертекстуалното устие за историскиот тек на недобројни култури и од Истокот и од Западот.

Небаре со раката на Хермес биле украдени идентитетските картички под музејските експонати, та потем помешани биле во шпил на нова романескна приказна, „Венеција“ на Владимир Пиштало низ лавиринтот на La Serenissima нè води на расеана, интуитивна прошетка вон јаловиот етер на академската, егоцентрична блазираност, кон самосвест за личноносните својства на уметничкиот дух.

Романот „Ф”, најновото дело на исклучително талентираниот млад германски писател Даниел Келман, на мошне субверзивен и нетипичен начин раскажува класична семејна приказна за семејството Фридланд.

Артур Фридланд, скептичен и неамбициозен писател, едно попладне ги води своите тројца синови на претставата на Големиот Линдеман, мајстор за хипноза, кој комплетно ќе ги промени животите на сите членови на семејството. По завршувањето на претставата, таткото ќе исчезне на 24 години. Неговите напуштени синови остануваат втурнати во вечна криза: Мартин е свештеник кој не верува во Господ, Иван е трговец со уметнички дела кој го потиснува својот сликарски талент, а неговиот близнак Ерик е бескрупулозен бизнисмен чијшто универзум се урива при финансиската криза од 2008 година, заканувајќи се да го уништи дури и физички.

„Ф” е роман за играта на судбината и светото тројство на современиот човек – парите, уметноста и религијата – но раскажан крајно необично, во вид на мистерија која станува сè позаплеткана. Келман вешто си поигрува со реалното и надреалното, при тоа сликајќи длабоки психолошки портрети на своите ликови.

Збирката раскази, со која Петрушевскаja за првпат му се претставува на македонскиот читател, претставува избор од можеби највиталната страна на нејзиниот писателски опус – загадочните и фантастични раскази. Тие се поделени во четири тематски целини според циклусите кои самата авторка ги уреди за руското издание. Љубопитниот читател ќе сретне мрачни и надреалистични вињети, раскажани во манирот на урбаниот фолклор, апокалиптични приказни за пропаста на социјално-политичкиот поредок, раскази кои ги истражуваат меѓучовечките односи под заканата од непознатото и после смртта, и вистински бајки за возрасни, како што самата писателка ги нарекува некои од своите прозни дела.

Оваа книга на руската писателка е посветена на љубовта – поточно, таа е посветена на разните видови љубов, почнувајќи од речиси детската, безнадежна и вечна, и завршувајќи со умната и мудра љубов, љубовта која е подготвена на сè, која простува и која спасува. Судејќи по напишаното, писателката знае многу приказни, и еден дел од нив претставуваат бајки со среќен крај, додека други наликуваат на старите балади во кои бесмртна останува само љубовта. Уживајте!

Едноминутните новели во Унгарија се слават како литературна сензација, како нов вид кратка прозна форма. Новелите се толку типично еркењски што никој не се осмелува да ги пишува, од почит кон нивниот татко. Еркењ со децении го оформувал овој жанр со цел да го приспособи кон својата духовитост.

Едноминутната новела настанува со исфрлање на сè што е неопходно за текстот, а функционира преку формулата „минимум исказ од страна на писателот и максимум имагинација на читателот.“ Во овие куси раскази обединети се елементи на анегдота, виц, бајка, легенда, мит, градски фолклор, новинарски жанрови. Авторот успева да создаде атмосфера во која се мешаат црниот хумор, апсурдот, параболата, политичката сатира.

Романот „Како да се упокои вампир“, базиран на личните искуства на Пекиќ од неговата петгодишна робија, е напишан во 1977 година, а објавен е како победник на анонимен конкурс за најдобро прозно дело. Веднаш по откривањето на идентитетот на авторот, романот е забранет и, иако доживува превод на многу странски јазици, на српски е реобјавен дури во деведесеттите години на 20 век.

Романот на Тусен започнува во еден навидум мирен и обичен ден. И одеднаш, една стрелка од пикадо лета низ воздухот и се забодува во челото на придружничката на нараторот. Се понатаму е чист, детерминиран хаос исполнет со многу хумор.

Има некоја чудна привлечност во стилот и во изразувањето на Тусен. Тие се прецизни, ритмични, течни, како да му се лизгаме низ раце. И на крај тука се настаните, или не-настаните, кои се случуваат во непосредна близина на главниот лик. До тенкост е опишано што се случува на дофатот од раката или од погледот на ликовите, кои се луѓе од обичниот живот – средна висока класа.

Ги гледаме како се муваат, ги слушаме како зборуваат, како се прегрнуваат… ги гледаме кога ќе им се истопорат на гости двајца Полјаци. Одеднаш во рамниот и едноличен живот несреќата со стрелката од пикадо зема форма на распаметувачка катаклизма.

Крајно луцидно и забавно четиво.

„Рави Хаж раскажува брилијантна приказна за емигрантите во Западниот свет, кои живеат на маргините на големите градови, речиси невидливи и заборавени. Но секоја од нивните животни приказни е засебен роман, трогателен и преполн со човечност“.

The Times

„Прекрасен баланс на хумор, хуманост и интрига, заокружен со исклучителен книжевен стил. Со овој роман Рави Хаж докажува зошто е еден од најмаркантните и најнаградуваните млади автори во светот“.

Guardian

„Приказна за осаменост, убиство и љубовна интрига од исклучително талентираниот Хаж“.

Daily Telegraph

Преку овој неверојатен роман стануваме сведоци како еден (не)успешен обид да се откажете од пушењето може да се претвори во едно од најмаркантните дела на светската литература.

Сè започнува кога порочниот, опсесивен и невротичен Ѕено, по препорака на својот психијатар, почнува да ги пишува своите мемоари како еден вид психотерапија што треба да му го „олесни“ откажувањето од цигарите.

Во низа елиптничи епизоди, исполнети со многу хумор, шокови и заблуди, пред очите на читателот пополека се создава ѓаволски смешен портрет на човекот кој се обидува да внесе малку нормалност и смисла во својот живот, сè до последната цигара…

„Воглавно, устата на жената, начинот на кој се однесува при бакнување ни дава една прилично јасна слика за она што ќе биде нејзината вагина. Таа е само помалку мистериозна реплика што се однесува до внатрешноста и до дното, ама исто толку моќна што се однесува до ненаситноста. Суви усни и тврдоглав јазик најавуваат тесна и „тешка” вагина. Големите плунковни игри, грчевите и гризовите кои го подувуваат грлото однапред ги обликуваат бескрајно навлажнетите убавини на еден хистеричен орган. Жули ѝ припаѓаше на вторава категорија. Сакаше да бацува, да ја навали својата бледа глава, да ги затвори очите, да ми го голтне лицето, и да бара повеќе со мали удари со јазикот.”

„Книгата на таткото“ претставува некролог на своеволието, оддалеченост од реалноста и опседнатост со литературата на еден фанатичен човек, кој го заборава светот околу себе и кој имал среќа да и’ го препушти реалниот живот на својата жена. Затоа оваа книга воопшто не е книга на таткото, туку е роман за еден човек, кој се вљубува во литературата.

Во ова литерарно изјавување на љубов, Видмер, за инает на целата семејна трагичност, дава еден иронично ведар тон и притоа умешно ги поврзува семејната хроника и историјата.

Мало село северно од Поларниот круг. Со чувство дека нешто и недостасува во животот, Катерине се разделува од мажот и за прв пат патува во светот од другата страна на Поларниот круг.

Ја гледа Ајфеловата кула, запознава мажи, се заљубува, се разочарува и се враќа сигурна дека онаа малку среќа што ја има и е сосемa доволна.

Една жена тргнува по својата среќа.