Романот „Душевен мир“ на класикот Ахмед Хамди Танпинар досега е преведен на 30 јазици ширум светот, и со право, бидејќи неговата универзалност не познава граници. Се работи за првиот роман во турската литература кој дискутира за проблемот на вестернизација на турското општество преку класната совест и непремостливите разлики во неговото суштинско ткиво.

Во ова бравурозно дело авторот ги доловува деталите преку колаж од различни ситуации и незаборавни карактери, кои ги доловува до најмалиот психолошки детаљ. Конфликтот на Западот и Истокот, традиционалното и новото, индивидуалноста наспроти социјалната одговорност, ова се темите кои се прекршуваат во умот на главниот луик Мумтаз, кој мора со нив да излезе на крај, бидејќи тој е претставник на генерацијата помеѓу.

Растејќи со траумите од војната, тој не може да најде соодветни одговори на прашањата од егзистенциална природа ниту во религијата, ниту во љубовта. Токму затоа Танпинар остава отворен крај за да можат читателите барем за момент да бидат вистинските одгатнувачи на фаталната вистина за животот, кој на овој или оној начин крие безброј тајни и искушенија низ кои треба да се помине.

Метафоричното писмо на Пиштало опишува импресионистичка атмосфера во која гестуалноста на глетката пулсира, жива е, оти е претставена преку сетилото на активната имагинација (Јунг), преку духовната способност на тоа огледало за епифании (Корбен). Поетски начулено за поројот микромистерии на секојдневието, писмото на „Венеција“ е архивска треска (Дерида), оти бара внимателно, симултано, трпеливо, стратифицирано читање.

Како и секој палимпсест впрочем, полихронијата запечатена во овој густо ткаен текст ни носи и роман за интимното созревање (bildungsroman) и летопис на Млетачката Република, а едрата на страниците всушност постојано стремат на дионизиски аџилак кон – Медитеранот, интертекстуалното устие за историскиот тек на недобројни култури и од Истокот и од Западот.

Небаре со раката на Хермес биле украдени идентитетските картички под музејските експонати, та потем помешани биле во шпил на нова романескна приказна, „Венеција“ на Владимир Пиштало низ лавиринтот на La Serenissima нè води на расеана, интуитивна прошетка вон јаловиот етер на академската, егоцентрична блазираност, кон самосвест за личноносните својства на уметничкиот дух.

Играта на Де Ниро е потресен, драматичен и суптилно напишан роман за пријателството, војната, љубовта, смртта и за бегството од сопствената земја која полека исчезнува. За овој дебитантски роман канадскиот писател со либанско потекло, Рави Хаж, во 2008 година ја добива престижната меѓународна награда IMPAC Dublin.

„Книга која плени со своите необични слики во кои се преплетуваат суровата реалност и естетското задоволство. Роман кој ги поседува сите квалитети што се очекуваат од современата книжевност која ги допира важните теми во нашиот денешен свет.“ Literary Review of Canada

„Подеднакво енергична и поетична приказна во склад со бруталноста и нежноста на оваа незаборавна приказна за пријателството и војната, за љубовта и смртта“. Publishers Weekly

Збирката раскази, со која Петрушевскаja за првпат му се претставува на македонскиот читател, претставува избор од можеби највиталната страна на нејзиниот писателски опус – загадочните и фантастични раскази. Тие се поделени во четири тематски целини според циклусите кои самата авторка ги уреди за руското издание. Љубопитниот читател ќе сретне мрачни и надреалистични вињети, раскажани во манирот на урбаниот фолклор, апокалиптични приказни за пропаста на социјално-политичкиот поредок, раскази кои ги истражуваат меѓучовечките односи под заканата од непознатото и после смртта, и вистински бајки за возрасни, како што самата писателка ги нарекува некои од своите прозни дела.

Оваа книга на руската писателка е посветена на љубовта – поточно, таа е посветена на разните видови љубов, почнувајќи од речиси детската, безнадежна и вечна, и завршувајќи со умната и мудра љубов, љубовта која е подготвена на сè, која простува и која спасува. Судејќи по напишаното, писателката знае многу приказни, и еден дел од нив претставуваат бајки со среќен крај, додека други наликуваат на старите балади во кои бесмртна останува само љубовта. Уживајте!

Првенецот на Даниеле дел Џудиче, „Вимблдонскиот стадион“ (1983), е мешавина од стварност и фикција, а во неговото средиште се наоѓа интересен и значаен лик од италијанската книжевна историја на ХХ век, вљубеник во пишаниот збор, уредник, книжевен критичар, пријател на најзнаменитите автори од периодот, но човек кој никогаш не објавил ништо свое.

Младиот неименуван раскажувач во романот поаѓа на патешествие – петнаесетина години по смртта на овој таинствен лик – со цел да ѝ влезе во трага на легендата за него и да го пронајде одговорот на клучното прашање: зошто не пишувал? Неговиот лик никогаш не е директно пренесен на хартија, туку е некаде во заднината, во спомените на оние што го познавале, во анегдотите од родниот град.

Дел од одговорот можеби и самиот навестува во своите приватни списи, објавени постхумно, каде што некогаш забележал: „Сметам дека веќе не може да се пишуваат книги. Затоа не пишувам книги. Речиси сите книги се фусноти надуени во томови. Јас пишувам само фусноти“.

Романот на Тусен започнува во еден навидум мирен и обичен ден. И одеднаш, една стрелка од пикадо лета низ воздухот и се забодува во челото на придружничката на нараторот. Се понатаму е чист, детерминиран хаос исполнет со многу хумор.

Има некоја чудна привлечност во стилот и во изразувањето на Тусен. Тие се прецизни, ритмични, течни, како да му се лизгаме низ раце. И на крај тука се настаните, или не-настаните, кои се случуваат во непосредна близина на главниот лик. До тенкост е опишано што се случува на дофатот од раката или од погледот на ликовите, кои се луѓе од обичниот живот – средна висока класа.

Ги гледаме како се муваат, ги слушаме како зборуваат, како се прегрнуваат… ги гледаме кога ќе им се истопорат на гости двајца Полјаци. Одеднаш во рамниот и едноличен живот несреќата со стрелката од пикадо зема форма на распаметувачка катаклизма.

Крајно луцидно и забавно четиво.

Преку овој неверојатен роман стануваме сведоци како еден (не)успешен обид да се откажете од пушењето може да се претвори во едно од најмаркантните дела на светската литература.

Сè започнува кога порочниот, опсесивен и невротичен Ѕено, по препорака на својот психијатар, почнува да ги пишува своите мемоари како еден вид психотерапија што треба да му го „олесни“ откажувањето од цигарите.

Во низа елиптничи епизоди, исполнети со многу хумор, шокови и заблуди, пред очите на читателот пополека се создава ѓаволски смешен портрет на човекот кој се обидува да внесе малку нормалност и смисла во својот живот, сè до последната цигара…

Романот „Последниот свет“, прогласен од критиката за ремек дело и за еден од најзначајните романи на нашето време, е приказна за потрагата на еден млад човек по прогонетиот поет Публиј Овидиј Насон и неговото изгубено дело.

Помеѓу насилството на бирократијата, страдањата на поетот и вечноста на уметноста, Рансмаер создава визионерски пејзаж, преобразен простор во кој се спојуваат античкиот и современиот свет.

„Последниот свет“ го внесува читателот во универзум управуван од моќта на митологијата, во свет на распаѓање што се наоѓа на еден чекор од апокалипса.

„Воглавно, устата на жената, начинот на кој се однесува при бакнување ни дава една прилично јасна слика за она што ќе биде нејзината вагина. Таа е само помалку мистериозна реплика што се однесува до внатрешноста и до дното, ама исто толку моќна што се однесува до ненаситноста. Суви усни и тврдоглав јазик најавуваат тесна и „тешка” вагина. Големите плунковни игри, грчевите и гризовите кои го подувуваат грлото однапред ги обликуваат бескрајно навлажнетите убавини на еден хистеричен орган. Жули ѝ припаѓаше на вторава категорија. Сакаше да бацува, да ја навали својата бледа глава, да ги затвори очите, да ми го голтне лицето, и да бара повеќе со мали удари со јазикот.”

„Книгата на таткото“ претставува некролог на своеволието, оддалеченост од реалноста и опседнатост со литературата на еден фанатичен човек, кој го заборава светот околу себе и кој имал среќа да и’ го препушти реалниот живот на својата жена. Затоа оваа книга воопшто не е книга на таткото, туку е роман за еден човек, кој се вљубува во литературата.

Во ова литерарно изјавување на љубов, Видмер, за инает на целата семејна трагичност, дава еден иронично ведар тон и притоа умешно ги поврзува семејната хроника и историјата.