Пирандело ги пишува своите раскази за време на целиот живот. Самиот тој за насловот „Раскази за цела година“ вели дека „можеби звучи скромно, но навистина станува збор за амбициозен потфат.“

Во 1922 г. почнал да работи според еден општ план којшто предвидувал серија од 25 тома, секој насловен според првиот расказ од соодветната збирка. Пирандело успеал да заврши само 14 тома, на кои постхумно се надоврзува објавниот „Еден ден“.

Токму во расказите може да се најде неверојатно преплетување на теми, материјали, ситуации, перспективи, коишто се наоѓаат во основата на целокупното творештво на Пирандело. Овие раскази сочинуваат „многу мали огледала“ во кои се одразува неговата горчлива визија за животот. По една мака и еден расказ за секој ден.

Овие раскази без редослед и без врамувања, нанижани еден по друг, брзо и директно ја претставуваат најреалната слика на фрагментарноста и на хаосот на постоењето, во која продира остриот поглед на Пирандело, ги истражува вртоглавите длабочини на психата и ја здробува лажната сигурност.

Расказите намерно не се наредени по некој замислен редослед, туку сосема случајно се редат еден по друг, со цел да му се овозможи на читателот да се движи слободно меѓу нив без притоа да биде насочуван од авторот.

Последниот роман на Борис Вијан, напишан пред неговата смрт во 1959 година, е неговото најсериозно и најразиграно дело. Во низа бизарни и апсурдни епизоди, Вијан ја раскажува приказната за психијатарот Жакмор кој, во потрага по „жртва” за неговите психоаналитички сеанси, доаѓа во едно приморско изолирано село, во кое живеат чудни жители со уште почудни навики.

Покрај низата неразбирливи настани, како панаѓури на кои се продаваат луѓе или брутални жртвувања на животни, психијатарот се соочува и со најчудната загатка: трансформацијата на апсолутната љубов во насилство.

„Особено вешт прв роман со оригинална замисла и прониклива анализа на една опсесија. Се работи за грабнување – налудничавиот чиновник ја заробува студентката по сликарство која му претставува фиксација, по што следува монструозна игра на разум и лудило, мегдан на умови без допирни точки“.

КЕНЕТ ОЛСОП, Дејли мејл

„Ова неверојатно достигнување може да се чита како трилер… или како проучување на морбидна психологија.”

ФРАНСИС АЈЛС, Гардијан

„Уште поважен од генијалниот приказ на една психопатска опсесија е оној на состојбата на приврзаност…”

ЏУЛИЈАН ЏЕБ, Сандеј тајмс

Во овој необичен дневник самиот Чат се открива себеси таков каков што беше, не баш совршен, со сите свои мани, себичен и дарежлив, со многу тегоби, понекогаш силен, понекогаш слаб, но секогаш човечен, со ненаситен и самодеструктивен копнеж по совршенството и исполнетоста; лик од крв и месо, со душа и тело, во кој сите ние можеме да се препознаеме.

Неговата личност како голем, надежен талент остана во унгарската книжевна свест, додавајќи дека неговото книжевно дело реално не можеше да се развие во една изедначена и завршена целина.

Сепак, неколку негови новели го сместуваат на врвот на унгарската, па дури и на светската проза („Мајкоубиство“, „Малечката Ема“ итн.), влијаејќи врз современите писатели како Хајноци, Естерхази, Месељ, и споредувајќи ја неговата виртуозност со По, Бирс, па дури и со Чехов.

„Љубениот на мајката” е голема, вознемирувачка приказна, во која честопати ќе се соочите со горчливиот вкус кој со себе го носи реалноста, меѓутоа, Видмер е раскажувач со таква елеганција, леснотија и хумор, што дури и ова тажно набљудување на мајката, главниот лик во романот, претставува вистинско задоволство за читателот.

Стравот, осаменоста, загубата, загриженоста – тоа се состојбите што тој ги опишува на виртуозен начин, секогаш вметнувајќи трошка надеж, која цело време ја чувствува и раскажувачот, кој најдобро знае дека мајчината љубов е залудна.

Ова е грациозна, мала книга, која не треба да ја пропуштите.

И тоа се случи! Прозата на генијалниот Вуди Ален за прв пат на македонски јазик. Иако невротичниот Њујорчанец го препознаваме пред се по неговиот автентичен филмски јазик, сепак, неговата ‘луда потреба постојано да создава, бидејќи доколку си седи мадро, ќе полуди’ се состои и од многу напишани страници со раскази, кои, на некој начин, се дури и пооткачени од неговите филмови.

Пред вас е изборот од 20 приказни, поместени во неговите три збирки раскази: „Израмнување на сметките”, „Без пердуви” и „Несакани дејства”, кои со својот несомнен хумор со сигурност ќе го разбудат заспаниот намќор во вас.

Со среќа!

Во романот „Платформа”, Уелбек со изострен говор го претставува потрошувачки настроениот, и пред се’ непродуховениот западен човек, како и неговата опсесивна зависност од секс-туризмот во азиските земји. Како спротивност на тоа, писателот суптилно го наметнува, и критикува, се повеќе присутниот исламски радикализам и тероризам.

Сексуалната еманципација, како мит за сексуалното ослободување, Уелбек ја смета за лага зад која стои индустријата, а не вистински осознаената потреба за еманципација. Во услови на наметната сексуална опсесија во западното општество, тој укажува на неможноста за опстојување на вистинската љубов.

Иако Г.Х. Груѓински себеси се нарекува моралист и старомоден писател, во овој роман се позанимавал со инцестот, љубовта на полубратот и полусестрата, Лукаш и Уршула. Овој роман не е ниту малку старомоден во формата, затоа што содржи многу промислена романескна конструкција, во која се преплетуваат минатото и сегашноста, конвенционалното и автентичното, што особено го потврдуваат двете верзии на крајот.